Het heeft geen enkele zin om vroeg op te staan vandaag. De visa voor het bezoek aan Afghanistan moeten geregeld worden. Spannend, want als het vandaag niet gefikst kan worden, is het over en uit met onze Afghaanse plannetjes. En het is nogal een langdurige kwestie, zo’n visumaanvraag. Gelukkig heeft Jan de juiste connecties kunnen aanboren. Het noemen van een naam kan veel betekenen bij zulke zaken. Het lukt! Jan rijdt een paar keer heen en weer tussen Pecta en het consulaat. Wij zijn achtergebleven in de Pamir Lodge, waar Gerben een sms-je krijgt: “Groep moet NU naar het consulaat komen!”
Het levert het personeel van het consulaat foto’s op met een lange man, en ons de zo gewenste visa. Tegen een meerprijs van US$4, de visa kosten nu dus in totaal 55 dollar per persoon, vanwege de snelheid waarmee ze dit moesten afhandelen. Jan stuurt een triomfbericht naar Ies: “Visa Afghanistan binnen 1 uur geregeld” en krijgt terug: “Ben jaloers”. Apetrots zetten we onszelf op de foto met paspoort plus visum. Mooi plaatje trouwens, dat visum.
We lopen terug naar de Pamir Lodge, pakken de tassen en kunnen al snel op weg naar Ishkashim. Een mooie rit. Op zeker moment komt er een brug in zicht, met aan de overzijde van de rivier enkele prefab-kotten. Een hek met twee militairen erbij verspert de toegang tot de brug. Wat een desolate plek! Toch moeten we er hier uit. Terwijl de taxi verdwijnt, stappen wij op de brug, nagekeken door de twee wachters.
In Afghanistan hebben we meteen vrienden. We hoeven er niet eens de grenspost voor te passeren…
Eerst uitboeken in de Tadjiekse keet, daarna inboeken in de Afghaanse keet. Dat laatste heeft wat meer voeten in de aarde. De bagage wordt gecontroleerd. We mogen weg! O, toch niet: er is een taxi opgetrommeld. En of we daar maar op willen wachten. Nou, dan is het eerst tijd voor een hap brood.
Als de taxi’s komen, blijken het er zelfs twee te zijn en de prijzen zijn schrikbarend. Jan kan niet tot een redelijke prijs komen en dus gaan we lopen. Lopen?! Ja, lopen. Het is maar drie kilometer. Rugzak op en gaan. Dat gebeurt wel onder begeleiding van een Afghaan. De taxi’s wachten een eindje verderop, maar we lopen er straal aan voorbij. Onze begeleider ziet het niet zo erg zitten om naar Sultan Ishkashim te moeten lopen. Als de busjes ons achterop rijden, doet hij nog een poging om te komen tot overeenkomst. En nu lukt het wel! Het is nog steeds een duur ritje, maar goed…
In Sultan Ishkashim worden we aangegaapt. Er komen steeds meer mannen om ons heen staan. Vrouwen zien we er niet. Je voelt je bekeken, maar dat moet dan maar even. We zoeken onderdak en alles blijkt hier schreeuwend duur te zijn. Ook een rit door de Wakhan Corridor is niet zomaar te maken: daar heb je een extra permit voor nodig. Enfin, al met al is de dag al vergevorderd voor we onderdak vinden. Dat levert wel meteen een mooi moment op, als de ondergaande zon de verre bergtoppen in een oranjerode gloed zet. Op mijn kreet van verrassing stormt het hele peloton naar het dak, iemand heeft met gezwinde spoed een ladder tevoorschijn getoverd. Geen al te stabiel merk overigens… Allemaal handwerk hier, en dus schots en scheef. Hij houdt het, het dak houdt het ook! We genieten van het uitzicht, dat nu al snel minder wordt.
Het eten is inbegrepen en tot onze verrassing wordt er een omvangrijke maaltijd geserveerd. Plov, natuurlijk. Maar ook groente, patatjes en vlees, tomaat en watermeloen. Er staat cola op tafel. Bovendien kunnen we hier ongebreideld theedrinken. Dat maakt de prijs al met al toch oké.
We slapen in de eetzaal, dat is minder. Als iedereen weg is, kunnen we er een slaapzaal van maken. Er zijn meer buitenlanders. Van over de hele wereld komen ze hier naartoe om de bergen in te trekken. Sommigen kiezen graag een van de vele 6k- of zelfs 7k-toppen uit om die te beklimmen. Al met al is het jaarlijks toch maar een handjevol mensen die dit afgelegen gebied bereiken. En dan nu ineens acht Hollanders! Maar ja, die komen met een veel simpeler doelstelling op de Wakhan af…
Er zijn twee hurktoiletten, wat wel fijn is ter vermindering van de wachttijden. Een van beiden is tegelijkertijd ook de doucheruimte.
Al snel is het stil: onze eerste nacht in Afghanistan. Op zestig kilometer afstand zit de taliban. Maar die moeten wel eerst een gigantische bergkam over, willen ze de Wakhan Corridor bereiken. En de mensen hier zijn vastbesloten ze dan met gezwinde spoed terug te schieten naar de zuidelijke hellingen… Uiteraard hadden we dit gebied niet bereisd, als we er niet zeker van zouden zijn geweest dat het hier veilig is.
Travelwire 
Prachtige foto’s, leuk om je verslag te lezen!! Ik beleef het helemaal mee, maar volg het liever op afstand dan dat ik er zelf bij zou zijn….!